De dood, de tijd en het meisje

Vanaf het moment dat de dood bij mij op schoot kwam zitten, is er iets veranderd in mijn leven. Deze keer ontsnapte ik hem nog maar ik weet dat hij in de buurt is en dat doet iets met mijn gevoel voor tijd.

Neem nou de verjaardag van mijn kleindochter. Ze is een geworden. Hoera! En ik was er bij!

Dat is voor mij al lang geen vanzelfsprekendheid meer.

Zo’n feest is heel wat voor zo’n kleintje: de grote mensen en de kleine kinderen, (geef maar een handje) de kusjes en de pakjes, (dat is lastig uitpakken, ik zal je helpen) en overal kopjes hete thee (pas op!) en heel veel schoteltjes met taart (nee, nou niet meer)

Ik zag de kringen onder haar ogen groter worden en haar gezichtje bleker. Ik liep naar haar toe, ze strekte haar armpjes naar me uit en ik tilde haar op. Met haar op mijn arm koos ik een boek van de tafel waar de cadeautjes op uitgestald lagen. Ik ging op een makkelijke stoel zitten en nam de dreumes op schoot. Het hele verhaal bleek gezongen te kunnen worden op de melodie van ‘OLd Mac Donald had a farm’. Ik zong het verhaaltje in haar oor en wiegde haar zachtjes op de maat van het liedje mee. Ze ontspande. Haar ene beentje hing nonchalant over de armleuning van de stoel als een verveelde puber op de bank, maar ze keek aandachtig naar de plaatjes in het boek.

En op zo’n moment gebeurt het: Er is geen vol huis meer; er is zelfs geen kamer meer. De wereld is niet groter dan zij en ik en het boek. Er is ook geen tijd; geen verleden, geen toekomst. Er is alleen het nu en in dit nu de eeuwigheid.

Op mijn schoot enkel het kind. Zij en ik, en ik was de gelukkigste van ons twee.

Comments

  • Gerda Patist
    January 1, 2018

    Mooi Reintje….

    reply

Post a Comment