De buiklanding

In aanloop naar de actie voor de hersenstichting gingen Heijmert en ik wandelen tussen Asperen en Heukelum. Na ruim 10 km zei ik: ‘hè, ik loop weer lekker.’ Nauwelijks een paar honderd meter verder glij ik uit. Ik probeerde nog overeind te blijven door wat snelle pasjes te zetten maar ik kreeg geen grip meer op de drassige klei. Het werd een buiklanding.

Heijmert zei: ‘kom ik help je overeind, anders ben je zo kletsnat.’ Staande werd het me zwart voor de ogen. Hij hield me onder de oksels vast (toch makkelijk dat hij zoveel langer is) en drukte me tegen zich aan. Toen het niet meer zwart voor de ogen was, zat ik desondanks met natte billen in het moeras.

Vallen overkomt me wel vaker, zeker als ik moe wordt. En uitgerekend als ik moe ‘vergeten’ mijn hersens dat er zoiets bestaat als een reflex. Ik steek mijn handen dus niet uit om de klap op te vangen, ik ga vol op mijn plaat. Dan weet ik weer dat ik Niet Aangeboren Hersenletsel heb.

De tweede keer lukte het wel om op te staan. We hebben mijn handen een beetje schoongepoetst en de modder van mijn bril geveegd. Ik nam een slokje water tegen de schrik en toen was ik weer helder genoeg om te roepen: ‘en nu een foto voor de blog.’

Heijmert nam de foto.

En daarna zei hij iets heel verstandigs: ‘je moet met stokken gaan lopen.’ (Zelf is hij ooit in zijn eentje naar Rome gelopen. Hij had toen ook stokken bij zich.)

Ik heb twee dagen hoofdpijn gehad en een dag spierpijn maar verder heb ik gelukkig niets overgehouden aan mijn val. Voortaan loop ik met stokken!