Een goede stap en een saaie wandeling

Jaren geleden had ik na een dag lopen weinig gevoel meer in mijn tenen. Na verloop van tijd trad dat dooie gevoel steeds sneller op. Vorig jaar al na 3 km op asfalt lopen, op een bospad hield ik het wat langer vol. Tijd voor actie.

Ik ging naar een podotherapeut, die had vaker patiënten met dat kwaaltje gehad. Hij liet een paar steunzolen maken en zei: ‘langzaam aan wennen en na acht weken terugkomen.’

Binnen twee weken was de klacht verdwenen. Geen dooie tenen meer! Maar daar hield het goede nieuws op. Ik had blaren op mijn hielen en tenen. Ik voelde middenvoetsbeentjes waarvan ik voorheen niet geweten had dat ik ze had en ik had spierpijn onder mijn voeten. Zelfs mijn knie deed op zeker moment pijn bij het lopen. Ik strompelde hooguit een rondje om de kerk van 5km.

Ik begon die acht weken te begrijpen. Was ik eerder terug gegaan, dan had ik de beste man misschien wel…, nou nee, hij was veel groter en sterker en zo dom ben ik nou ook weer niet.

Na 8 weken was het grootste leed geleden en inmiddels ben ik heel blij dat ik de stap genomen heb en de adviezen van de podotherapeut opgevolgd heb. Ik bestelde een tweede paar steunzolen en ik ging ze van pure vreugde lopend ophalen.

Beste mensen, wat was dat saai. Zeven km asfalt en 4 km graspad. En dezelfde weg terug.

Zeven km langs de weg lopen is niet leuk maar dat vier km lange graspad gaat ook niet als hoogtepunt de boeken in. Links van het pad was het kanaal en rechts de spoorlijn. Verdwalen onmogelijk. Daar heb je geen GPS voor nodig.

Terug had ik rechts het kanaal en links de spoorlijn. Spannender werd het niet.

Maar hé, 22km lopen om je steunzolen op te halen en nergens last van hebben is een stap in de goede richting! Toch?