Daar gaat ze

Ja daar ga ik! Nee niet de Eifelsteig, die ga ik dit jaar niet halen. Ik weet inmiddels heel zeker dat het voor mij makkelijker is €1000,- voor de Hersenstichting bij elkaar te krijgen dan de Eifelsteig te lopen.

Er is veel gebeurd sinds mijn laatste blogje.

Het goede nieuws is dat de hersentumor zich rustig houdt. Het witte wief in de open walnoot op het zwart-wit scherm van de neuroloog is met het blote oog niet zichtbaar groter geworden. Gelukkig maar!

Dat komt zeker goed uit want de borstkanker is echt terug van weg geweest. En deze keer zal ik er aan moeten geloven: 18 weken chemokuur en een jaar immuuntherapie. En daarbij dan nog bestraling en misschien opereren.

Hersentumor en borstkanker. Het klinkt misschien alsof je door de kat of door de hond gebeten wordt maar in mijn geval ben ik zowel door de een als door de ander gepakt.

Daar ga ik weer: De voorbereidingen voor het behandeltraject zijn in volle gang. Ik loop ziekenhuis in ziekenhuis uit. Ze prikken me compleet lek en trekken me door allerlei scanners heen.

En dat terwijl ik zo’n zin had om een wandeltocht in mijn eentje te gaan maken zodra de versoepelingen van de coronamaatregelen het toelieten.

Ik heb nog steeds zin in wandelen. Dus zei ik tegen de artsen dat ik eerst nog een week met mezelf op stap wilde.

En zo loop ik komende week de Müllerthal Trail. Een tocht van ruim 100 km verdeeld over zes dagen in Luxemburg.

En ergens onderweg hoop ik de moed te vinden om aan dat andere traject te beginnen. Een pakje moed langs de kant van de weg of met iedere kilometer een flinke dosis. In ieder geval ben ik van plan buitensporig te genieten van mijn weekje weg voor de narigheid begint.

Schoenen gepoetst, tas gepakt!

Daar gaat ze!

Comments

  • Wim Smit
    June 5, 2021

    Lieve Reintje, lees het blog en ben geschrokken dat er toch weer uitgebreide behandeling nodig is, wensen je Gods nabeiheid en bidden met je voor herstel, ondanks alles goede wandelweer

    reply

Post a Comment