Een heerlijk slecht-nieuws-gesprek

Bouwvakker begon zijn carrière met het opknappen van onze eerste koopwoning. Het huis was ontzettend uitgewoond, dus hij kon helemaal los gaan. Avond aan avond liep hij door het huis met boren en kwasten. Kamer voor kamer werd onder handen genomen. Toen hij daar grotendeels mee klaar was, begon de zolder te lonken.

De zolder was een grote lege ruimte, waar hij wilde twee slaapkamers van wilde maken. Hij zou een dakraam plaatsen, muren zetten en zelf de elektriciteit aanleggen; zijn handen jeukten al bij het idee.

Op een avond een paar maanden later ging er iets mis. Hij hakte met een beitel in zijn vinger. Een flinke jaap. Op de eerste hulp werd de wond vakkundig gehecht. Tien dagen later kon hij bij de huisarts de hechtingen laten verwijderen.

En toen gebeurde het. De huisarts pakte een schaartje, keek eens goed naar zijn vinger zei toen: ‘ik denk niet dat je nog concertpianist zult worden.’

Bouwvakker schrok. Hij vroeg: ‘wat bedoelt u? is er blijvende schade?’

De huisarts trok een hechting aan een knoopje iets omhoog, knipte net onder het knoopje de hechting door en zei terwijl hij aan het restantje draad begon te trekken : ‘welnee maar je kunt niet eens piano spelen, dan word je op jouw leeftijd heus geen concertpianist meer.’

Iedereen heeft zijn of haar beperkingen. Het is om te beginnen vrij cruciaal in welk land je opgroeit, wat je genenpakketje is en hoe je jeugd doorgekomen bent. Daarbij zijn we allemaal begrensd in tijd! Je kunt niet alles in het leven en eigenlijk helpt het ook niet alle opties open te willen houden.

Wij hebben de afgelopen 25 jaar een piano in de kamer gehad. Bouwvakker heeft hem alleen aangeraakt als hij weer eens verhuisd moest worden. Bouwvakker weet heel goed wat hij wel en niet wil en vandaag legt hij fluitend de laatste hand aan het voegen en kitten van een nieuw wc-tje. Volgende maand de keuken!